Soms zit ik in het park en breek ik in gedachten
eenden die ik in een broodzak aan je
geef. Rituelen van weleer en hoe er errors sluipen in hun
voorgeprogrammeerd
teder dat dan kabbelt tot onwezenlijk
wreed, naast alle andere begrippen, alfabetten
rekensommen die men - vraag iets, vraag me alsjeblief iets -
foutloos in een vingerknip. Soms zie ik je daar staren
naar die stille, snaterloze plas en wil ik door je haar -
voor er een error in de oercode van troost die ik nog weet.